De Villa laat je nooit meer los...
Brecht en Griet vertellen…
Met een bang en klein hartje kwamen wij net voor nieuwjaar 2019 voor een eerste keer aan in Villa Rozerood. Wat zal dit worden, hoe zal dit gaan, wat kunnen we daar doen, wie zal daar zijn,…
Al vlug werden wij opgenomen in de familie van de villa. Wij werden door de andere gezinnen prompt gevraagd voor het aperitief, het ijs was meteen gebroken.
Vanaf dan trokken wij enkele keren per jaar richting villa, wij beleefden zo’n deugd aan onze verblijven. Wij leerden er om de zorg eens uit handen te geven en eens Lene in de goede handen van de ‘gouden begeleiders’ te laten. Hoe langer hoe meer leerden wij ervan genieten en wij zagen steevast een grote glimlach op het gezicht van Lene. Wij konden er onthaasten en genieten van alles om ons heen.
De vele activiteiten die er werden georganiseerd voor de broers en zussen werden door Joppe en Fenne gesmaakt. Zelfs wij als ouder namen hieraan graag deel. De mensen uit de keuken stonden altijd klaar om de lege magen te vullen en het verblijf werd zo nu en dan opgevrolijkt met grappen en grollen. Zo werd ik eens vergeten tijdens een Nieuwjaarsdiner bij het bijschenken van een glaasje wijn en kreeg ik dadelijk de bijnaam ‘sukkelaere’.
We konden er genieten van de rust en de gezelligheid in en rond de villa.
Lene kon zo intens genieten van het snoezelbad en de snoezelruimte. Ze viel zelfs meermaals in slaap tijdens haar badmomentje, waarop ze telkens uitgebreid verwend werd.
De andere gezinnen werden ‘soulmates’ en er werd zo nu en dan gestreden tijdens een gezelschapsspelletje.
Nu Lene er niet meer is missen we de warmte van Villa Rozerood, misschien zelfs meer dan we hadden kunnen vermoeden. Hadden wij het geweten, wij hadden al veel vroeger de stap naar de villa gezet.
De villa, die laat ons nooit meer los!
Griet, Brecht, Joppe en Fenne