Mireille en Jasmien
Mireille
Algemeen kan ik mezelf omschrijven als een vrolijke dame. Ik probeer positief in het leven te staan. “Zorgzaam” is een gen dat ik meekreeg. Vier jongens heb ik mogen grootbrengen en er is nog altijd een warme band die ons bindt. Kleinkinderen vormen dikwijls een gezellige daginvulling … .Sportieve activiteiten vullen mijn leven en ik heb veel hobby’s (soms teveel). Wandelen en geocachen met mijn partner en de hond Trixie, vormen de hoofdbrok in mijn vrije week. Daarom koos ik om in de nacht te werken.
Jasmien
Ik ben Jasmien 29 jaar, mama van een zoontje Tuur en heb een gelukkig gezin samen met Matthias. Momenteel zijn wij bezig met een totaal renovatie aan ons huis waardoor er voor mijn hobby's en vrijwilligerswerk niet veel tijd meer over is. Tot voor mijn zwangerschap ging ik regelmatig lopen en skeeleren, dit is nu beperkt tot er eens gaatje vrij is in de agenda. Ondertussen ben ik al 9 jaar vrijwilliger bij het rode kruis (afdeling Hinterland) waar ik meehelp in de hulppost op evenementen, meega met de ambulance of - indien het medische interventie plan wordt afgekondigd - ik ook paraat sta om mensen te helpen. Ook hier is er nu echter minder tijd voor.
Jasmien leerde Villa Rozerood kennen door een schoolopdracht van 13 jaar geleden, Mireille was door herstructurering bij haar vorige werkgever op zoek naar een nieuwe job.
Jasmien
13 jaar geleden moesten wij in het 5de middelbaar een schoolopdracht doen rond vrijwilligerswerk. Na een reportage (Stille weldoeners) op tv over Villa Rozerood, heb ik contact opgenomen en ben zo hier terecht gekomen. Na 13 jaar bleef ik hier vaak aan terug denken en volgde ik de verhalen over het reilen en zeilen op via de sociale media. Zo kwam ik ook te weten dat er vacature uitgeschreven werd.
Mireille
Door herstructurering in het ziekenhuis, was ik op zoek naar een nieuwe job als pediatrisch verpleegkundige, dus liefst met kinderen. Met mijn levensmotto: denken, durven, doen trok ik naar Villa Rozerood. Na mijn eerste gesprek al met Bart en Chantal, wist ik dat Villa Rozerood mijn hart had gestolen.
Zowel Jasmien als Mireille kozen heel bewust voor deze job.
Jasmien
Zelf ben ik opgegroeid met 2 broers. Mijn jongste broer is geboren met spina bifida (of in de volksmond een open ruggetje). Zo’n 12 jaar geleden ben ik dankzij mijn broer voor het eerst meegegaan op kamp als moni met 'VZW spina bifida & hydrocephalie'. Deze VZW biedt ieder jaar een kamp aan voor jongeren (6-18 jarigen) die geboren zijn met spina bifida. Doorheen de jaren was ik niet enkel moni maar kwamen er ook verpleegkundige taken bij en uiteindelijk werd ik verantwoordelijke van de zelfredzaamheidsweek ( 6-12 jarigen). Ieder jaar opnieuw na een prachtige kampweek, werd mijn hartje gevuld met liefde voor dit werk en zei ik tegen mijzelf “hier maak ik ooit mijn beroep van”. Na 7,5 jaar in ziekenhuis te werken (op midcare en later ook intensieve zorgen en spoed) en heel wat ervaring opgedaan te hebben was het tijd om te veranderen en greep ik de kans toen er een vacature vrij kwam in Villa Rozerood.
In hun antwoord op de vraag hoe ze de eerste weken in hun nieuwe job ervaren hebben, komt onmiddellijk de warmte van ons huis naar boven.
Mireille
Na mijn eerste gesprek met Bart en Chantal, wist ik al dat Villa Rozerood mijn hart had gestolen. Nu, enkele weken verder, is dit bevestigd. Ik werd door het hele team warm ontvangen. Ik vind stilaan mijn plaatsje tussen alle mensen die hier voor alle kinderen en familie een warme, zorgzame thuis maken. Nog dikwijls vraag ik me af: Kan dit, zo een zalige plaats om te werken? Je hart mogen openstellen en warme zorg mogen geven aan kwetsbare, zieke kinderen en hun familie … ?
JA…. Het kan!
Jasmien
Liefde en warmte vol! Ik heb zoveel mooie gezinnen ontmoet met stuk voor stuk dappere vechtertjes met naast hen liefdevolle ouders. Iedere avond ga ik met groot gevoel van dankbaarheid naar huis. Dankbaar dat we het gezin kunnen ondersteunen, dankbaar voor de vele lachende gezichten, dankbaar voor de fijne gesprekken, dankbaar voor mijn zeer fijn collega’s,… Ondertussen ben ik 3 maanden aan het werk en nog geen minuut spijt gehad. Het is een andere manier van werken dan in het ziekenhuis, maar heel mooi werk in een huiselijke sfeer.